Varanasi

hey iedereen!

Hier zijn we weer! Deze keer niet vanuit Kolkata, maar vanuit Varanasi, de eerste stop tijdens onze trektocht. Zoals Sophie al mooi verteld heeft, hebben we met pijn in het hart afscheid genomen van het IIMC en alle geweldige mensen die helpen project draaiende te houden. De 4 weken zijn voorbijgevlogen, we kunnen ons niet inbeelden dat we al een maand in India zitten. We hebben natuurlijk ook met veel spijt afscheid genomen van Sophie. Het was een geweldige maand met ons 4 en nu hebben we toch een beetje het gevoel dat we iets missen. We hopen dat je veilig thuis zal aankomen, we denken aan je! (er is vandaag een algemene staking in India, wijzelf hebben er niet veel van gemerkt, maar in Kolkata zou naar het schijnt heel de regio plat liggen:geen bussen, treinen, riksja enz.)
Maar dan een beetje over ons. Het is nu onze tweede avond in Varanasi en we hebben echt vakantiegevoel. Het is hier echt prachtig: smalle gezellige winkel-en eetstraatjes, zicht op de prachtige Ganges en mooie tempels. Gisteren zijn we na een vermoeiende treinrit aangekomen in Varanasi. We werden al meteen aangesproken door verschillende riksjabestuurders en ja hoor, eerlijk gezegd het afdingen gaat al iets beter ;-). Ondanks mijn zware rugzak en de anderen die er ook op gewezen werden waar de rugspieren zich precies situeren, zijn we in een goed hotel beland. Als we op het dak zitten is het uitzicht echt geweldig: zicht op de Ganges, de stad met daken vol met apen (echt waar, je moet hier in Varanasi moeite doen om de apen niet te zien en te voelen...Ja ja Ine heeft zelfs al een beetje apenpipi kunnen voelen) en zicht op een moskee en meerdere tempels. Gisterenavond hebben we de Puja meegevolgd. Dit is een durende ceremonie ter ere van de Gangescultus. Het is echt een hele belevenis en er hangt een speciale, unieke en zelfs mystieke sfeer. Vanochtend zijn we om half 5 opgestaan om op een bootje de verschillende gaths (de verschillende plaatsen aan de oever van de Ganges, waar mensen baden en crematies plaatsvinden )te bewonderen bij het opkomen van de zon. Het was echter een beetje tegengevallen, aangezien ze ons niet lieten zien wat we wilden zien. We hebben het heft in handen genomen en hebben geweigerd hem degelijk te betalen. Voor de rest hebben we wel een geweldig, maar ook wel een beetje een vermoeiende dag gehad. We hebben een zeer grote wandeling langs de Ganges en de universiteitscampus gemaakt. We hebben wel zeker meer dan 10 tempels gezien, waarvan er een stuk of 4 echt de moeite waren. Om de middagzon te ontsnappen hebben we een museum met sculpturen en miniatuurtekeningen bezocht. Maar zo meteen gaan we naar het hotel en gaan we (proberen) op tijd ons bed in (te) kruipen.

Groetjes,
Ine, Lien en Jelena

Allerlaatste dag in het IIMC

Gisterenavond nam ik afscheid van mijn 3 gezellinnen, met een beetje triestheid dat ze het IIMC (en misschien ook een heel klein beetje mij) moesten achterlaten in Kolkata, maar ook vol enthousiasme voor hun nieuwe avonturen hier in India. Ze gingen meteen een 10u durende treinreis tegemoet in sleeper class, dus ik voel wel met hen mee. Vooral met Jelena haar schoudertjes, die vertrokken met een 20 kg zware last van bagage (en dan ontfermt Diedert zich al over de overige kilootjes!). Ik zal hen alle 3 wel missen en ben benieuwd naar de verhalen als ze terug thuis komen.
Zaterdag gingen Ine en ik nog naar de outdoor in Dhaki. Maar in de 'ochtend' kwamen ook Diedert, Roos, Koen en Carmen aan in Kolkata, welliswaar met 3u vertraging. Jelena en een chauffeur van het IIMC wachtten hen op aan het station. Na wat verhalen uitwisselen werden ze natuurlijk meteen wegwijs gemaakt in de stad en later ook in het IIMC. Jelena en Diedert moesten wel eerst nog achter een verloren geraakte rugzak aan (in de tjoek tjoek laten liggen...) Maar tegen 17u waren we eindelijk alle 8 samen in het IIMC. Het was een heel fijn weerzien. Wij namen uitgebreid afscheid van iedereen en de nieuwelingen :) brachten alle administratie al in orde.
Zondag doorheen de dag gingen we allen nog even Kolkata in. Lien, Roos, Koen, Carmen en ik bezochten het Moeder Theresa huis, zowel het moederhuis als de shishu bhavan, waar nog heel veel kindjes verblijven. Er waren zo'n 300 bedjes met kindjes, hele kleine baby'tjes, gehandicapte kinderen,... We speelden even met de kinderen en zagen hoe ze eten kregen. Ze worden daar echt heel erg goed verzorgd. We vonden het allemaal erg jammer dat we niet langer konden blijven (sluitingstijd van 12u-15u). De plaats had iets moois en gelukkig tussen alle ellende. Een beetje zoals het IIMC, dat is onze 'happy place' tussen de armoede, pijn, ...
En daarmee wil ik het laatste blogbericht in het IIMC wel afsluiten. Thank you, aan alle vrijwilligers en medewerkers van het IIMC, het was fantastisch hier een maand deel van te mogen zijn!!

Veel liefs uit Sonarpur, Kolkata!

Vanalles een beetje

hoi!

Hier zijn we weer met een van onze laatste blogberichtjes vanuit het IIMC. Deze week is echt voorbijgevlogen en morgen is al onze laatste dag... (sniksnik)
Het was een drukke week. Zo ben ik meegeweest op een onverwacht bezoek aan 3 health workers in een afgelegen dorpje. Ik zal misschien kort even uitleggen wat health workers precies zijn en wat ze doen. 3 plattelandsvrouwen worden opgeleid het IIMC om in de voormiddag les te geven aan kinderen in de preprimary-school. Dat zijn kindjes van ongeveer 3 tot 5 jaar. In de namiddag gaan ze naar verschillende dorpen om daar medische zorgen en eventueel medicijnen te verschaffen en geven ze de plaatselijke bevolking ook wat meer informatie over hygiene en voeding. Elke health worker volgt 100 families (!). De reden van het onverwacht bezoek is om te kijken of ze hun werk goed uitvoeren. De administratie wordt nagekeken en vrouwen uit de dorpen worden 'ondervraagd' om te kijken of alles goed verloopt. Het was gelukkig allemaal in orde. Om werken met ontspannen te combineren hebben we ook nog een hertenpark bezocht. Er was ook een kooi met enkele pauwen en onze chauffeur kon maar niet stoppen met te zeggen hoe geweldig hij dat vond. Lien is vandaag ook mee op network. Ze gaat een lesje geven over hygiene en gezonde voeding aan enkele plattelandsbewoners.
Gisteren zijn Ine, Sophie en Lien ook hun sponsorkindje gaan bezoeken. Ze kwamen helemaal in de wolken terug. Voor de rest houden we ons nog bezig met het zoeken van nog enkele cadeautjes. We moeten alleen nog meer leren hoe we precies moeten afbieden. Wanneer we van een trotse vangst terug in het guesthouse komen, worden we elke keer opnieuw ontgoocheld, omdat de Italianen hetzelfde gekocht hebben voor nog veel minder dan dat wij betaald hebben... Moesten jullie tips hebben, ze zijn altijd welkom.
Zo meteen hebben we nog les van dr. Alok. We zijn allemaal benieuwd, want het is een beetje een rare dokter, misschien herinneren jullie nog de hechtingsanekdote...

vele groetjes!

Sophie, Ine, Lien en Jelena

Darjeeling

Eindelijk, een weekendje vakantie tussen al het werken door! Maar voor we hiervan konden genieten hadden we nog een paar obstakels te doorstaan. Op tijd naar het guesthouse gaan zat er al niet in. We werden nog onder verschillende meetings en regelingen gebombardeerd. Raprap een meeting raprap nog dit regelen... Eindelijk konden we naar het guesthouse ons valies inpakken en een avondmaal eten en dan snel terug op weg... De weg was niet moeilijk, een metro nemen en dan altijd rechtdoor wandelen naar het treinstation! Jelena ging de groep voor en zocht een short-cut voor ons uit. En wat voor 1! We kregen een gratis tochtje doorheen de hoerenbuurt en de short-cut bleek niet zoveel shorter te zijn. Toch veilig en op tijd aangekomen. En maar goed dat we op tijd waren! De treinen in India zijn zo lang dat we bijna een half uur lang het perron moesten afwandelen voordat we aan onze wagon aankwamen. Na een heerlijk nachtje in een wiebelende trein met niet al te propere zetels/bedjes (een nachtje van niet veel slapen voor sommigen) kwamen we om iets na achten aan in New Jalpaiguri. Van daaruit een meer dan 3 uur lange toch met de jeep langs smalle, kronkelende bergpaadjes naar Darjeeling. Dan nog een hotelletje zoeken voor de nacht (niet al te veel luxe maar we doen niet moeilijk...) en op weg om het stadje te verkennen. Geloof het of niet maar we hebben regen gehad in India! De namiddag bestond dan ook voornamelijk uit het kopen van souveniers (jaja, vrienden en familie, wie weet zit er iets voor jullie tussen?), parpalu's en warme truien. Een (zatte?) Indier wees ons wegwijs maar was eerder een last dan een hulp. Op het einde van de dag kropen we allemaal verkleumd in bed...
De volgende morgen liep de wekker al om half 4 af. In het donker gingen we op zoek naar een jeep die ons naar Tiger Hill zou brengen om de prachtige Himalaya te bewonderen bij zonsopgang! En ja hoor... Wij hebben de Himalaya gezien, wij hebben de Himalaya gezien! (met het gepaste melodietje te zingen... als we thuiskomen zullen we het met plezier laten horen). Daarna volgde een tocht naar beneden waarbij we prachtige Boeddhistische Monnikenkloosters bezochten. Het was fantastisch! Het zonnetje scheen, de kloosters waren adembenemend en we waren allen zo goed gezind. Om 3u moesten we de jeep al terug nemen dus de tijd die ons nog restte, besteedden we met lekker eten en nog een paar spulletjes te kopen.
Het tochtje terug beviel ons nog minder dan in het heenkomen. Allen werden we 1 na 1 wagenziek en het rijgedrag van de chauffeur was daar waarschijnlijk de grootste oorzaak van. Terug een tocht met de trein, een nachtje slecht slapen dus, en dan om 6u 's ochtends arriveren in Kolkata. Verstikkende warmte en stank verwelkomden ons. Niet iedereen apprecieerde dit welkom. Nog een laatste tripje met de metro om dan terug heerlijk in ons vertrouwde bedje te kruipen....
Tegen de middag trokken we terug naar het IIMC waar de kindjes van de indoor ons toe wuifden. Eerst kregen we een les van Dr. Depali over infecties (heel interessant maar soms moeilijk te volgen) om 's avonds kookles te krijgen van Bharoti. De maaltijd heeft ons erg gesmaakt en we hebben de receptjes zodat we het thuis ook eens kunnen proberen (we kunnen wel niet beloven dat het dan even lekker gaat zijn als hier).

Nu gaan we (helaas) onze laatste week in het IIMC tegemoet. We kijken er al tegenop om hier afscheid te nemen van al onze nieuwe vrienden. We zullen nog volop van onze laatste dagen genieten en het beste van onszelf geven.

Vele warme (beter: overhitte) groetjes vanuit India.
Jelena, Ine, Sophie en Lien

DAG 20,21: Mozarella

hey iedereen!

We sturen jullie nog een kort berichtje vooraleer we vertrekken naar Darjeeling. We vertrekken vanavond met de nachttrein en komen dinsdag terug. We hopen dat we de Himalaya kunnen zien, maar de wolken zouden wel eens roet in het eten kunnen gooien.
Verder zijn het drukke dagen en we als we ergens een gaatje vinden dan proberen we nog snel iets te posten op onze blog. Alle snel kunnen we het niet echt noemen, want de computer en het internet werken hier niet echt zoals we het gewoon zijn. Tijdens het laden van enkele foto's of het schrijven van een enkel berichtje, kan je bijna oorlog en vrede lezen van Tolstoj ;-) .
Voor de rest gaat alles hier zijn normale gangetje. Gisteren hebben we nog een school bezocht en kregen we een uitgebreide rondleiding door de klasjes. Er was zelfs een computerklasje. Ze hadden geen internet, maar de kinderen leerden werken met office en excel.
We hebben ook de mozarella-unit bezocht, gelegen vlakbij het schooltje. Daar maken ze zelf mozarella, die ze dan doorverkopen aan een Italiaans (pizza)restaurant, Fire and Ice, in het centrum van Kolkata. We zijn er woensdag gaan eten en het was geweldig om het lekkere europese eten nog eens te proeven. De mozarella mochten we trouwens ook eens proeven, maar het was niet te vergelijken met de mozarella die we in belgie kennen. Moeilijk te beschrijven hoe het dan wel juist smaakt, want je leert hier in India zoveel smaken kennen waarvan je niet weet dat ze bestaan.
Maar nu moeten we afsluiten, want we gaan op ronde met de dokter...

Doei!
Ine, Lien, Sophie en Jelena

Nieuwe lading foto's! Zie link.

DAG 16,17: Uit het leven gegrepen: India

Heyhey!

Hier zijn we weer met enkele anekdotes, Uit het leven gegrepen: India. Na onze uitstap naar Dhaki, kunnen we weer volledig meedraaien met de dagelijkse activiteiten, zoals bijvoorbeeld verpleegkundig werk en ons kapot zweten wanneer we achter 20 kinderen tegelijkertijd aanhollen. Maar we vinden het allemaal geweldig...
Sophie en ik hebben maandag ook de kans gehad om mee te lopen met dr. Dipali, een gynaecologe. Dat was echt een hele ervaring. We hebben geleerd hoe we door middel van palaptie van de uterus kunnen berekenen hoeveel maanden een vrouw zwanger is. Ze gaf ons heel veel uitleg en het leek alsof we priveles kregen van een of andere professor...
Natuurlijk is niet alles zo rooskleurig als het lijkt, want de helft van de vrouwen die op controle kwamen bij dr. Dipali zijn vrouwen die abortus hebben gepleegd of willen plegen... En achter elke vrouw schuilt een ander verhaal en dan beseffen we pas hoeveel geluk wij hebben dat we in Belgie geboren zijn.
We werden deze week ook al enkele keren geconfronteerd met zaken die niemand van ons vier al ooit gezien heeft in Belgie. Zo zagen we maandag een man met lepra en gisteren een vrouw met borstkanker, maar in een stadium in Belgie gewoon niet bestaat. Het was al zo vergevorerd dat geen enkele hulp meer kan baten en de verpleegsters wisten ons met zekerheid te vertellen dat ze niet meer lang te leven hadden.
Voor de rest loopt alles hier zijn gewone gangetje, je leert de mensen, de kinderen en het land beter kennen en ondanks enkele kleine ergenissen (bijvoorbeeld tweeenhalf uur moeten wachten op een meeting die gecanceld wordt ;-) ) voelen we ons al bijna helemaal thuis! Misschien dat we nog een paar weekjes langer blijven :p
Maar dat zullen we die bezorgde ouders en ongeduldig wachtende vriendjes maar niet aandoen.

Tot de volgende!
Jelena, een slapende Lien & co

DAG 11, 12, 13: Dhaki

Het is al lang geleden dat we nog iets konden posten op onze blog, we hadden het super druk. Maar bij deze zullen we het goed maken, met een extra lang bericht.
Zoals jullie al weten vertrokken we vorige woensdag vroeg in de ochtend (6u!!!) naar Dhaki. Naar indische gewoonte zijn we natuurlijk pas een uur later vertrokken met de bus, waardoor we een uur langer hadden kunnen slapen. De busrit was voor iedereen dit keer een veel fijnere ervaring, sommigen hadden daarvoor een pilletje (touristil) en anderen wat muziek in de oren nodig. Maar het was eens tot rust komen in het prachtige landschap van het platteland van India, het gehobbel in de wegen merkten we zelfs niet meer. Voormiddag deden we het verpleegkundig werk in de outdoor van Dhaki, hier zijn we al best goed in. Namiddag vergezelden we een women's peace council groep. Zij vertelden ons dat ze pas een koppel met 'huwelijksproblemen' terug hadden samen gebracht, ze waren heel schattig :). Daarna verkende we het dorpje, vlakbij de Sunderbans ( waar de bengaalse tijgers zitten), 3 maanden geleden waren er nog 2 tijgers overgezwommen, naar Dhaki. Spannend!!! We genoten vooral van het hele mooie uitzicht, de verfrissende wind en de spelende kinderen die ons bleven achtervolgen, omdat we ballonnen uitdeelden. 's Avonds mochten we ons eigen avondmaal mee helpen bereiden, lekkere Chappati's (indisch soort brood). We bleven slapen in de indoor van Dhaki, alles was daar heel goed geregeld voor ons verblijf. Maar in de nacht werd Jelena opgeschrikt door verschillende wel 15cm lange sprinkhanen. Eerst dacht ze dat deze beestjes binnenin haar muggennet zaten, maar gelukkig kon Lien haar op tijd verzekeren dat dit niet het geval was.
De volgende dag stonden we op tijd op om met een wankel bootje te vertrekken naar een klein dorpje. Daar volgden we 2 microkredietgroepen van telkens ongeveer 20 vrouwen. Ze waren zo enthousiast met onze komst dat ze hele gesprekken met ons voerden in het Bengaals, waar we natuurlijk niets van begrepen. En wij maar lachen en knikken... Daarna vertrokken we met een soort 3-wieler-motor-met-pallet-en-afdakje naar een secundary en primary school. In de secundaire school mochten we onszelf voorstellen in elke klas, na de 3 keer hetzelfde zinnetje (vb. My name is Ine/Jelena/Lien/Sophie, I'm a medical student and I'm from Belgium x 4) werd dit eerder lachwekkend. De directeur van de school hamerde nog eens op het belang van het sponsorship, voor de kinderen uit de buurt. Na een kopje thee vertrokken we dan naar de lagere school. Hier werden we hartelijk ontvangen door Joy, een leerkracht van het schooltje. Tijdens de rondleiding doorheen de klassen, moesten de kleutertjes hun kennis aan ons tonen. Ze moesten rechtstaan en een gedichtje voor ons opzeggen, of tellen in het Engels of... We smolten alle 4. Na de middag gaven we een les over Belgie aan de oudste kinderen (klas 4). Het was heel grappig om de kinderen woorden zoals 'Brussels', 'Atomium', 'wafels' te horen roepen. Ze deden allemaal heel goed mee en kregen van ons een snoepje als beloning. Hierna speelden we wat met de frisbees met een aantal kinderen van het dorp. Plots kwam er een vrouw langs, die ons uitnodigde naar haar huis. Daar aangekomen stelde ons meteen voor aan haar 22-jarige zoon. Het motief van de vrouw was ons niet geheel duidelijk. Maar we hadden een aangename namiddag met de filosofische Tuhin en zijn engelse gedichtenbundels in de indische weiden. Na een wilde tocht terug met de koeien, bracht Tuhin ons naar het schooltje. Het was toen al goed donker en Jelena leerde ons over de sterren: Orion, de grote en kleine beer, de poolster, ... En Ine zag zelfs een vallende ster, helaas vergat ze te wensen dat ze niet ziek zou worden. We kregen van de lokale chefkok, Shishu, een overheerlijk avondmaal. We sloten de avond samen af met de tabla (soort djembe van Joy) en gezang van Shishu en onszelf.
De volgende morgen werden we gewekt door de kinderen van het dorp. Ze stonden al om kwart na 6 aan ons raam lawaai te maken. We 'snoozeden' nog een paar uur, voor we de emmertjes pompwater haalden voor een primitieve douche. In dit schooltje was er namelijk geen stromend water, noch elektriciteit. In de voormiddag gaven we nog 2 lesjes (over Belgie en hygiene), jammer genoeg moest Ine in bed blijven met koorts. Ze werd wel constant gestalkt door schattige kleuters. Na een emotioneel afscheid en een heftige 'fietsrit' vertrokken we volledig gedehydrateerd terug naar het guesthouse met de autorikshaws en de trein. Ine kroop meteen in bed en startte met een antibioticakuur. Ondertussen is ze volledig genezen.

DAG 9:een operatie in India

hey iedereen!

Nog even een kort woordje vanuit India, want morgen vertrekken we naar Dhaki, een klein dorpje ten zuiden van Kolkata. We verblijven daar 3 dagen en alles is er heel primitief, zoat jullie onze blogberichtjes even zullen moeten missen...
Gisteren werden we opnieuw geconfronteerd met de verschillende medische technieken tussen India en Belgie (en Europa). Zo hebben Sophie en ik een ooroperatie meegevolgd. Een vrouw kwam binnen met een cyste-achtig gezwel op haar oor. Wat het is, weten we tot nu nog altijd niet. De dokter vertelde ons een onsamenhangend verhaal, waarvan we niet konden opmaken wat het nu precies was. We hebben dan maar de hulp ingeschakeld van 2 Belgische jongens uit het 7de jaar van de KUL, maar zij hadden dit ook nog nooit gezien. We houden het dus bij een cyste. De dokter heeft dan het gezwel eraf gesneden op een heel eigenaardige manier, terwijl Sophie de assistente van dienst was. Toen de dokter per ongeluk in het oor van de vrouw sneed, waren we al helemaal verbaasd. Ook het naaien doen ze hier op een totaal andere manier: een lange steek in de lengte van de snee en een korte steek in de breedte van de snee, terwijl het oor maar bleef bloeden. Kortom het was een hele ervaring!
Voor de rest houden we ons bezig met het geven van eten aan kleine kindjes en het spelen met gehandicapte kindjes. Zoals we al een keer gezegd hebben, vinden ze balonnen hier echt geweldig. Als we ermee beginnen te spelen, worden de kindjes helemaal gek. En niet alleen de kindjes, zelfs sommige volwassenen bleven ons aanklampen totdat we enkele balonnen gaven.

zonnige groetjes!!!

Lien, Sophie, Ine en Jelena

dag 6, 7 en 8

Hallo allemaal,

het is alweer een tijdje geleden. Vrijdag hebben Jelena en ik in de indoor gewerkt. Dat was heel leuk. Het is niet echt moeilijk: pols, temperatuur en ademhaling meten, wondes verzorgen en de dossiers invullen. Ik had voor de honderdste keer ofzo een bloedneus en de mensen hadden dat precies nog nooit gezien. Ze deden net alsof ik ging sterven ofzo. Hun EHBO is blijkbaar ook helemaal anders: ik moest ijswater opsnuiven om het bloeden te stoppen. Heel raar en niet leuk, want al het bloed komt in uw keel. Daarna moest ik nog zeker een kwartier rusten met ijs tegen mijn neus. Ik had meer zin om te werken, maar ja. Die verpleegsters konden ook bijna geen Engels dus deed ik niet veel moeite om hen tegen te spreken. Rond de middag zijn we gaan helpen met foodmaking. Dat was heel leuk om te doen. Ze maken dat niet zo hygienisch, maar die arme mensen zijn waarschijnlijk toch al immuun voor vuiligheid. Namiddag hebben we geholpen bij de gehandicapte kindjes met hun Engelse les. Dat was ook heel plezant. Die kinderen kunnen al redelijk goed Engels, alleen spreken ze sommige dingen echt heel raar uit.

Zaterdag gingen Sophie en Lien naar de indoor en Jelena en ik naar Tegharia voor het vaccinatieprogramma. We hebben ook een paar vaccins mogen zetten. Het was wel zielig voor de baby'tjes want die begonnen heel hard te wenen. Namiddag hebben we cadeautjes uitgedeeld in de indoor (kleurpotloodjes, papier en balonnen). De kinderen waren er echt heel blij mee. We zijn ook met de gehandicapte kindjes gaan spelen met balonnen. Dat was echt supertof, maar wel vermoeiend. Na een uur zaten we helemaal onder het zweet. (Niet dat er veel verschil is met anders, 5 minuten na een douche zijt ge terug nat van het zweten) s' Avonds hadden we nog een meeting met Sukumar. Helaas waren de meeste Italianen niet aanwezig. Die doen echt alleen maar waar ze zin in hebben. Na de meeting zijn we naar een supermarkt geweest om "echt" eten te kopen. We hebben gisteren spagetti gekookt. Het was heel lekker om eens iets anders te eten.

Vandaag zijn we naar Kolkata geweest om treintickets te kopen, kleren te kopen, te skypen,... Deze avond gaan we eten met Dr Sujit en Barnali. Ik ben benieuwd...

Groetjes,
Jelena, Sophie, Lien en Ine

DAG 5

Hoihoi iedereen,

Gisteren hebben we geen berichtje kunnen laten omdat het een vermoeiende en drukke dag was. Onze aankomst in het guesthouse is goed verlopen. Het was wel een geregel voor de slaapplaatsen maar voorlopig slapen Jelena en Sophie samen en Ine en ik. Zaterdag zouden er 2 Belgische jongens van de KUL bijkomen en moeten we misschien herschikken aangezien Sunil (onze grappige concierge) graag 2 belgische kamers heeft. Na een uurtje in het guesthouse werden we door een schrikwekkende bezoeker welkom geheten. Een grote kakkerlak zoefde tussen ons door en de normale reactie was hysterisch gegil. Sunil vond het ontzettend grappig en lachtte hard terwijl hij de kakkerlak met een slipper tegen de muur doodplette. Volgens een van de andere studenten in het guesthouse bevindt er zich een nest kakkerlakken naast de ijstkast en is het niet aan te raden 's nachts in het donker naar de keuken te gaan! (wat Sophie en Jelena al hebben ondervonden, gelukkig durft Ine nog naar beneden voor in noodgevallen)
Na een eerste nachtje in de guesthouse namen we de volgende dag eerst de metro (een kaartje van 40 ritten kost maar 160 roepies) en daarna de tsjuk tsjuk naar het IIMC. Na het geven van vele injecties en verschillende dressings in dezelfde outdoor als maandag (Tegharia) bezochten we in een nabij gelegen dorpje 1 van de ondertussen 21 groepen (ze zijn met 5 begonnen) van het women's peace counsil (alleen Ine ging niet mee om notities te nemen bij de bengaalse les). Per groepje komen verschillende vrouwen (ongeveer 10) bij elkaar om te roddelen, de krant te lezen, te dansen, te discussieren,... We kregen een tour waarbij ze ons hun rijstvelden lieten zien en veel exotische vruchten zoals oa. noena. Deze hebben we mogen proeven en het had een zanderige textuur met een zoete smaak, ik was alvast verkocht.
Om half 6 hadden we een meeting met Dr. Sujit van ongeveer 2 uur. Hij legde ons het project uit en stelde 2 verantwoordelijke aan: Lorenzo (een italiaanse vrijwilliger) en Jelena.
Na een lekkere (maar zeer pikante) maaltijd kwamen we rond half 11 aan in het guesthouse om na een verfrissende douche in bed te kruipen.

Trouwens: even als reactie op Jelena haar melding in het vorige berichtje: GE MOET NIET VEEL ZEGGEN WANT GE GERAAKT ZELF OOK NIET UIT UW BED! (jaja, we zien elkaar hier allemaal heel graag ;) )

Groetjes, Lien en co