DAG 11, 12, 13: Dhaki

Het is al lang geleden dat we nog iets konden posten op onze blog, we hadden het super druk. Maar bij deze zullen we het goed maken, met een extra lang bericht.
Zoals jullie al weten vertrokken we vorige woensdag vroeg in de ochtend (6u!!!) naar Dhaki. Naar indische gewoonte zijn we natuurlijk pas een uur later vertrokken met de bus, waardoor we een uur langer hadden kunnen slapen. De busrit was voor iedereen dit keer een veel fijnere ervaring, sommigen hadden daarvoor een pilletje (touristil) en anderen wat muziek in de oren nodig. Maar het was eens tot rust komen in het prachtige landschap van het platteland van India, het gehobbel in de wegen merkten we zelfs niet meer. Voormiddag deden we het verpleegkundig werk in de outdoor van Dhaki, hier zijn we al best goed in. Namiddag vergezelden we een women's peace council groep. Zij vertelden ons dat ze pas een koppel met 'huwelijksproblemen' terug hadden samen gebracht, ze waren heel schattig :). Daarna verkende we het dorpje, vlakbij de Sunderbans ( waar de bengaalse tijgers zitten), 3 maanden geleden waren er nog 2 tijgers overgezwommen, naar Dhaki. Spannend!!! We genoten vooral van het hele mooie uitzicht, de verfrissende wind en de spelende kinderen die ons bleven achtervolgen, omdat we ballonnen uitdeelden. 's Avonds mochten we ons eigen avondmaal mee helpen bereiden, lekkere Chappati's (indisch soort brood). We bleven slapen in de indoor van Dhaki, alles was daar heel goed geregeld voor ons verblijf. Maar in de nacht werd Jelena opgeschrikt door verschillende wel 15cm lange sprinkhanen. Eerst dacht ze dat deze beestjes binnenin haar muggennet zaten, maar gelukkig kon Lien haar op tijd verzekeren dat dit niet het geval was.
De volgende dag stonden we op tijd op om met een wankel bootje te vertrekken naar een klein dorpje. Daar volgden we 2 microkredietgroepen van telkens ongeveer 20 vrouwen. Ze waren zo enthousiast met onze komst dat ze hele gesprekken met ons voerden in het Bengaals, waar we natuurlijk niets van begrepen. En wij maar lachen en knikken... Daarna vertrokken we met een soort 3-wieler-motor-met-pallet-en-afdakje naar een secundary en primary school. In de secundaire school mochten we onszelf voorstellen in elke klas, na de 3 keer hetzelfde zinnetje (vb. My name is Ine/Jelena/Lien/Sophie, I'm a medical student and I'm from Belgium x 4) werd dit eerder lachwekkend. De directeur van de school hamerde nog eens op het belang van het sponsorship, voor de kinderen uit de buurt. Na een kopje thee vertrokken we dan naar de lagere school. Hier werden we hartelijk ontvangen door Joy, een leerkracht van het schooltje. Tijdens de rondleiding doorheen de klassen, moesten de kleutertjes hun kennis aan ons tonen. Ze moesten rechtstaan en een gedichtje voor ons opzeggen, of tellen in het Engels of... We smolten alle 4. Na de middag gaven we een les over Belgie aan de oudste kinderen (klas 4). Het was heel grappig om de kinderen woorden zoals 'Brussels', 'Atomium', 'wafels' te horen roepen. Ze deden allemaal heel goed mee en kregen van ons een snoepje als beloning. Hierna speelden we wat met de frisbees met een aantal kinderen van het dorp. Plots kwam er een vrouw langs, die ons uitnodigde naar haar huis. Daar aangekomen stelde ons meteen voor aan haar 22-jarige zoon. Het motief van de vrouw was ons niet geheel duidelijk. Maar we hadden een aangename namiddag met de filosofische Tuhin en zijn engelse gedichtenbundels in de indische weiden. Na een wilde tocht terug met de koeien, bracht Tuhin ons naar het schooltje. Het was toen al goed donker en Jelena leerde ons over de sterren: Orion, de grote en kleine beer, de poolster, ... En Ine zag zelfs een vallende ster, helaas vergat ze te wensen dat ze niet ziek zou worden. We kregen van de lokale chefkok, Shishu, een overheerlijk avondmaal. We sloten de avond samen af met de tabla (soort djembe van Joy) en gezang van Shishu en onszelf.
De volgende morgen werden we gewekt door de kinderen van het dorp. Ze stonden al om kwart na 6 aan ons raam lawaai te maken. We 'snoozeden' nog een paar uur, voor we de emmertjes pompwater haalden voor een primitieve douche. In dit schooltje was er namelijk geen stromend water, noch elektriciteit. In de voormiddag gaven we nog 2 lesjes (over Belgie en hygiene), jammer genoeg moest Ine in bed blijven met koorts. Ze werd wel constant gestalkt door schattige kleuters. Na een emotioneel afscheid en een heftige 'fietsrit' vertrokken we volledig gedehydrateerd terug naar het guesthouse met de autorikshaws en de trein. Ine kroop meteen in bed en startte met een antibioticakuur. Ondertussen is ze volledig genezen.